متأسفانه در بین بعضی از ایرانی‌ها کالای خارجی به‌عنوان کالای مرغوب شناخته‌شده؛ آن‌ها معتقدند کالای ایرانی بیشتر برای مستضعف‌هایی است که توان خرید لوازم خارجی را ندارند و همین فرهنگ پایه‌های اقتصاد مقاومتی را متزلزل خواهد نمود و این فاجعه چیزی است که به‌وضوح می‌توان به آن عنوان منکر داد.
البته منکری مثل رغبت به کالای خارجی دو سر دارد که هر دو سر دراین‌بین متهم هستند و عملکرد هیچ‌کدام توجیه‌گر عمل دیگری نمی‌شود.
یکسر این منکر عدم‌حمایت بدنه جامعه از کالای داخلی است؛ متأسفانه با این باور که کالای خارجی بهتر کار می‌کند و ماندگاری بیشتری دارد افراد سعی می‌کنند تا حتی اگر شده قرض بگیرند و کالاهای اساسی منزل خود را از تولیدات غیر ایرانی انتخاب نمایند. با این تفکر پولی که می‌تواند برای جوان این مملکت شغل ایجاد کند و سرمایه‌ها را در اقتصاد داخلی به گردش دربیاورد برای جوانان ترکیه‌ای و چینی اشتغال ایجاد می‌کند.
سر دیگر این منکر تولیدکنندگانی هستند که با عدم تعهد و وجدان کاری کالای نامرغوبی را تولید می‌کنند که رضایت مشتری را تأمین نمی‌کند؛ عدم پشتیبانی مناسب پس از فروش و نیز زیاده‌خواهی در سود را نیز اضافه کنید به عواملی که باعث می‌شود تا کالای بی‌کیفیت و نامرغوب عرضه‌شده به بازار، اسم کالای ایرانی را خراب کند و دیگرکسی رغبت به خرید کالای داخلی نداشته باشد.
قابل‌توجه اینکه هیچ‌کدام از این طرفین نمی‌توانند از اتهام خود شانه خالی کنند؛
آنان که کالای ایرانی نمی‌خرند بخوانند:
زمانی تنها پارچه تولید در داخل کرباسی بود که توسط شرکت اسلامیه در اصفهان تولید می‌شد که به قول روشنفکر مآب‌های خودباخته در آن زمان، فقط به درد کفن می‌خورد؛ اما زمانی که همین پارچه در نجف به دست طلبه‌ها می‌رسید آن‌ها این پارچه‌ها را با اشتیاق می‌گرفتند و چون تولید ایران بود می‌بوسیدند و بر چشم می‌گذاشتند. مدرس که خود از پایه‌گذاران شرکت اسلامیِ بود می‌فرمود من کرباس ایرانی را به حریر انگلیسی ترجیح می‌دهم.
عرق ملی و توجه به اقتصاد درون‌زا باعث می‌شد تا کالای ایرانی هرچند بی‌کیفیت بر کالای خارجی ولو باکیفیت ترجیح داده شود.
بگذریم که در آن زمان و این زمان همان کسانی که شعار ملی‌گرایی می‌دهند خانه هایشان پر است از کالاهای غیر ملی
این هم برای سر دیگر منکر تولیدکنندگان کالای بی‌کیفیت:
ترکیه و مالزی دو کشوری بودند که کالاهایشان در دنیا که هیچ در بین ملت خودشان هم جایگاهی نداشت؛ اما با رعایت اصول اقتصادی و پرداختن به کیفیت و خدمات کالا در درجه اول توانستند ملت خودشان را متقاعد به استفاده از کالای وطنی کنند و پس از اندک زمانی جایگاه خود را در بازارهای جهانی به دست آوردند و کار را به‌جایی رساندند که کالای ترک در بازار کشورمان ایران امروز از برندهای مرغوب به‌حساب می‌آید. بعضی معتقدند ما نمی‌توانیم رقابت کنیم اما به قول مرحوم مدرس:
“آنکه کرباس تولید کرد حریر هم خواهد بافت”